ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ

                                                                                                           13.5.2012

ನಿನ್ನೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ 8.30 ಗಂಟೆ.

ಬೆಂಗಳೂರು ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ಧಾಣ.

ಸಿಂಗಾಪುರ್ ವಿಮಾನದ ಚೆಕಿನ್ಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಅಲ್ಲಿಯ ಒಂದು ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಬಿಸಿಯಾದ ಒಂದು

ಬ್ಲಾಕ್ ಕಾಫೀ ಹೀರುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಪಟ ಪಟ ರೆಕ್ಕೆ ಬಡಿಯುವ ಶಬ್ದ , ಚಿಲಿಪಿಲಿ ಕಲರವ ಕೇಳತೊಡಗಿತ್ತು.

ಸಾವಿರಾರು ಜನ ಸೆಲ್ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುವ ,  ನೂರಾರು ಏರೋಪ್ಲೇನುಗಳು ಹಾರಾಡುವ , ಮನುಷ್ಯ ಕಿವಿಗಳು ಸಹಿಸುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾದ ‘ಡೆಸಿಬೆಲ್ಗಳಲ್ಲೇ’ ಶಬ್ಧಗಳಿರುವ ಈ ಸ್ಥಳದಲ್ಲೂ ಎಲ್ಲಿಂದ ಈ ಚಿಲಿಪಿಲಿ ನಾದ ,

ರೆಕ್ಕೆ ಬಡಿತಗಳ ಇಂಪು ಧ್ವನಿ ಎಂದು ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಕಣ್ಣಾಯಿಸಿದೆ. ಒಂದಿಷ್ಟು ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಳನ್ನು ಕಂಡು ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ರೆಪ್ಪೆ

ಸಂತೋಷದಿಂದ ಬಡಿಯಲಾರಂಬಿಸಿತು. ಮನಸ್ಸು ಹಾರಡಿತು , ನನ್ನ ಅರಿಯದೆಯೇ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಗು .

ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಳು ಒಂದರ ಕೊಕ್ಕೆಯನ್ನು ಮತ್ತೊಂದಕ್ಕೆ ತೀಡುತ್ತಾ , ಮುತ್ತಿಕ್ಕಿ, ಮೈಗೆ ಮೈ ತಿಕ್ಕುತ್ತಾ ಆ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟಿನ

ರೂಫಿನ ಕೆಳಗಿನ ತೊಲೆಗಳ  ಮೇಲೆ ಕೂತು ಚಿಲಿಪಿಲಿ ಗುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದವು. ಮತ್ತಷ್ಟು ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಳು ಅಲ್ಲಿಯ ಟೇಬಲ್ಗಳ ಮೇಲೆ ತಿಂಡಿ

ತಿಂದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ಪ್ಲೇಟುಗಳಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿರುವ ಆಹಾರಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದವು .  ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದ  ಜನ ಯಾರೂ ಸಹ

ಅವುಗಳನ್ನು ‘ಉಷ್ , ಉಷ್ ’ ಎಂದು  ಕೈಬೀಸಿ  ಓಡಿಸದೆ , ಅವುಗಳನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ನೋಡಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಬಹುಶಹ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಎಲ್ಲೂ ಕಾಣದ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷ  ಇರಬೇಕು.

ಹೀಗೆ ಮನುಷ್ಯನೊಂದಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಬೆರೆತು ಹೋಗುವ ಹಕ್ಕಿ ,ಪಕ್ಷಿಗಳು – ಅವುಗಳ ಬದುಕಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾದ

ವಾತಾವರಣ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಡುವ ಮನಸ್ಸಿರುವ ಮನುಷ್ಯರು ಇರುವಾಗ – ಎಂತಹ ಆದುನೀಕರಣಗಳಾದರೇನು – ನಿಸರ್ಗದೊಂದಿಗೆ

ಬೆರೆತು ಮೈ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಮರೆತು ಖುಷಿ ಪಡಲು ಯಾವಾಗಲೂ ತವಕ ಇದ್ದರೆ ಸಾಕು ಬದುಕು ಸಾರ್ಥಕವಲ್ಲವೇ ?